Omdat ik het belangrijk vind dat mensen gehoord worden, laat ik graag mensen hun verhaal doen in de serie Vegan Stories. Deze keer is dat: Sytse van Het Groene Broertje.
Een dierenvriend die dieren eet
“Een van mijn collega’s, Saonah (ook wel eenveganmeisje genoemd), had altijd gezonde dingetjes. Nootjes enzo. Ze ontbeet ook op het werk. Toen we praatten over voeding, vroeg ik waarom ze at hoe ze at. Ze vertelde me dat ze veganist was. Na dit gesprek ben ik na gaan denken. Mijn katten zie ik als een familie, maar een kip die ik niet ken, die wel voor mij doodgaat… dat boeit dan blijkbaar niet. Dat klopt niet. Hoe kan ik een dierenvriend zijn als ik dieren eet? Het was klaar voor mij. Dieren zijn niet voor mij op de wereld gezet, dus ik werd vegan.”
Speurtocht in de supermarkt
“Ik ben vroeger vegetariër geweest – dacht ik. Mijn moeder maakte dan macaroni met een pannetje voor mij apart, maar de vegetarische gehakt bleek gewoon rundergehakt te zijn. Dat heeft ze me later verteld, want ze vond toentertijd dat ik vlees nodig had. Ik denk dat ik te jong was om iets van vega te vinden. Mijn moeder is opgegroeid in een wereld waarin vlees de kern van de maaltijd is. Ik snap het wel.
In het begin heb ik nog wel eens ‘stiekem’ een kaassoufflé besteld, of kocht ik per ongeluk iets dierlijks. Langzamerhand leerde ik steeds meer over wat ik wel en niet kon eten. Ik vind het wel lastig dat ik af en toe zo moet zoeken in de winkel. Het lijkt soms wel een speurtocht. Ik kan niet meer gewoon pakken wat er leuk uitziet of waar ik zin in heb. Ik kan niet gewoon pakken waarvan ik denk dat het qua smaak lekker is. Daardoor val ik vaak in hetzelfde. Ik eet altijd dezelfde chips. Er zijn misschien wel meer soorten, maar mijn supermarkt is niet zo vooruitstrevend en enigszins beperkt op het gebied van veganistische varianten.”
‘Het zal wel een fase zijn’
“Toen ik net vegan werd in oktober 2016, dachten velen dat het een fase zou zijn. Die fase hou ik al aardig lang vol. Ik heb het gevoel dat ik onwijs ben gegroeid sinds ik plantaardig eet. Ik heb mezelf veel beter leren kennen. Daarbij vind ik het een enorm voordeel dat ik mensen mag inspireren en dat ik meewerk aan een betere wereld. Qua vlees, maar ook qua waterverbruik en het kappen van bomen.
Compassie weegt ook zwaar
“In het begin was ik heel fel. Ik beoordeelde iedereen. Ik vertelde ze wat voor vreselijke dingen ze eigenlijk wel niet deden door vlees te eten, maar dat maakte me niet echt een graag geziene gast. Toen ik me in de ander begon te verplaatsen, ben ik daarin veranderd.”
In sociale situaties komt het wel eens voor dat iemand denkt dat diegene iets vegans gemaakt heeft, maar dat er toch bijvoorbeeld honing in zit. Of dat mijn moeder een vegetarische burger meeneemt in plaats van een veganistische. Ik vind compassie dan heel belangrijk. Voor dieren, maar ook voor mensen. Moet ik me in zo’n situatie aan mijn normen en waarden vasthouden, of moet ik het waarderen dat iemand al die moeite voor mij heeft gedaan? In negen van de tien gevallen, als het al gekocht en gemaakt is, eet ik het gewoon en dan vraag ik of het de volgende keer helemaal vegan zou kunnen. Ik denk dat dat persoonlijk is. Misschien ben ik dan wel een gemiddelde vegan.”
Het Groene Broertje
“Ik blog eigenlijk al zo lang het internet bestaat. Ik ben begonnen met een website over lifestyle, gadgets en eigenlijk alles wat me bezig hield. Na vijf weken als veganist ben ik met die website gestopt. Het paste niet meer bij me. Ik wilde iets met groen, want naast veganisme, vind ik duurzaamheid ook heel belangrijk. Ik ging nadenken over een naam. Het moest iets unieks en herkenbaars zijn. Ik dacht: ik heb een zus, dus ik ben een broertje. Het werd Het Groene Broertje. Die naam bleef hangen. Op Instagram was ik al actief, ook met het plaatsen van eetfoto’s. Ik heb mijn naam veranderd en de vleesfoto’s verwijderd en zo ben ik overgegaan naar de nieuwe Sytse.
Bloggen vind ik ontzettend leuk om te doen. Mijn droom is om ervan te kunnen leven. Niet alleen van mijn blog, maar ook door het geven van lezingen, mensen iets te leren over voeding en teksten te schrijven voor een ander. Het blijft me inspireren en ik zou graag anderen blijven inspireren.”
Volg Sytse op zijn blog, Facebook en Instagram!
